Het huwelijk als worsteling

Jonge mensen die iets over de liefde vertellen. Ik ben benieuwd en sta al vroeg in de rij voor een kaartje. Na de openingsscene ben ik blij verrast. Geen Romeo en Julia, geen Tristan en Isolde. Nee, niets van dit alles. Wel twee jonge mensen die van elkaar houden, maar elkaar ook verafschuwen. Net echt. De jonge theatermakers Judith Hazeleger en Koen Kreulen houden elkaar ruim een half uur stevig in de houdgreep. Het huwelijkse leven wordt stevig onder de loep en, ja, ook op de hak, genomen. Met fysiek spel maken ze duidelijk dat mensen die zich tot in de eeuwigheid met elkaar verbinden letterlijk een worsteling met elkaar aangaan. De mimespelers gaan het gevecht aan op iedere vierkante centimeter. Grof geweld wordt afgewisseld met subtiele dans en prachtig gecoördineerde bewegingen. Beiden zijn zich bewust van hun lichaam en hebben hier volledige controle over. Ze kronkelen over elkaar als behendige slangen. De aanvankelijk romantische ambiance dampt weg als vluchtige alcohol en maakt plaats voor een giftige, verziekte sfeer. Liefkozingen worden ingeruild voor stekeligheden en vulgaire scheldwoorden. Wat een rothuwelijk. Dit is wel een heel desolaat toekomstbeeld van de twee jonge makers. Of harde werkelijkheid? Bittere realiteit? Net als het doembeeld van weer een vergald huwelijk om de hoek komt kijken, kweelt Dolly Parton ons haar bekende ‘I will always love you’ toe. En zo gaan we toch blij naar buiten. Maar of het ook in het echt zo gaat? Ik weet het niet.