Mooi. Knap om zo’n kaal stuk zo boeiend te maken. Open voor alle mogelijke interpretaties.

Wat heb ik genoten gisteren vanEquus. Om te beginnen van de zeer verhelderende inleiding. Maar de voorstelling was er een zoals je er maar in in de zoveel jaar hebt. Een schitterende balans van sterk spel, mooie dans en goede belichting. Ik was overdonderd

Wie eerder Wraakoefening zag, en zijn verwachtingen daarop heeft ingesteld, moet even schakelen. Wraakoefening, de voorstelling waarmee Sanderse en van de Ven de BNG-prijs in de wacht sleepten, bood weinig ruimte voor eigen interpretatie. De voorstelling nam de kijker van de eerste tot de laatste minuut in een adembenemende houtgreep. BARST geeft de kijker meer te doen maar boeit evenzeer. Het, op het eerste gezicht, bekende verhaal van de twee koninginnen Elisabeth en Mary Stuart, neemt een weinig klassieke aanvang. De twee vrouwen, verbonden door onvermijdelijke bloedbanden en verscheurd door machtstrijd hebben elkaar in werkelijkheid nooit ontmoet. In de voorstelling treffen ze elkaar maar blijven tevens onverbiddelijk alleen, ieder op hun eigen eiland. De vrouwen proberen om beurten afstand te nemen van de hen toegedichte rol in het leven maar het pad is gebaand. Gebruikmakend van hun machtsposities, hun schoonheid, hun manipulatieve vermogen, hun rollen in het leven en misbruik makend van die van de ander, reiken ze elkaar de hand, vernederen ze en kwetsen ondertussen zichzelf. Ze maken zich los van de bekende beelden en worden koninginnen van vlees bloed. De voorstelling bereikt een hoogtepunt in een zinderende dialoog, waaraan te horen is hoe die bij elke voorstelling scherper en overtuigender is geworden. Verbaal geweld is niet voldoende om het vege lijf te redden. Wint iemand de strijd? Of gloort er nog hoop?

De kersentuin is natuurlijk zo’n voorstelling die je een keer gezien moet hebben. En op zich is het ook best wel een aardige voorstelling. Goede spelers die hun vak verstaan. Stefan de Walle is ook echt heel erg sterk in de rol van Lopachin. Maar het heeft me niet echt weten te raken of genoeg weten te boeien. Wellicht komt het door de echt slechte plekken die we hadden(2e rij, 2e balkon Koninklijke schouwburg: geen aanrader), of dat iemand die ik in de pauze sprak me wees op de rare pauzes in de teksten waarna ik ze niet meer niet kon horen, of dat het de eerste voorstelling was en dat hij nog moet groeien of misschien ben ik gewoon geen Tsjechov-fan, dat kan ook. In ieder geval was het niet echt mijn voorstelling.

Het openingsbeeld is prachtig, het slotbeeld is ontroerend en het drama daar tussen in is zwaar en ingewikkeld.

Aangekondigd als een spannende krimi maar aan het eind weet je nog niet wie van de vier zoons de vader vermoord heeft. En dat doet er ook niet echt toe want Alize Zandwijk neemt je mee op een filosofische zoektocht naar schuld en boete, liefde en haat en het bestaan van God. Een gewei voor Fania Sorel die overtuigd in haar metamorfose van sukkelige jongen naar goede zoon. De personages praten soms over zichzelf in de derde persoon, dat werkt wonderwel en het versterkt het “boekige” effect. Maar het is wel erg veel allemaal, veel tekst en veel diepgang. Iets te veel naar smaak.

“Een fysieke voorstelling over de confrontatie tussen twee koninginnen” belooft ons de mini-flyer. En ja, er wordt nu en dan wat bewogen, maar ook verkleed, geschreeuwd, gezwegen,gehuild, enz. Het schijnt iets te maken te hebben met uitdagend en poëtisch. En ‘t schijnt ook heel erotisch te zijn enne….spannend!

Jammer, dat alles heb ik niet kunnen ontdekken. Integendeel: ik vond het heel erg saai. Het lezen van de waterhoogten, het wachten op een bus, het zitten in een wachtkamer is, vergeleken met deze voorstelling, onnoemlijk veel spannender.

En af en toe is er dan zo’n juweeltje!

In een regie van Paul Knieriem spreken twee van de beste Nederlandse actrices hun niet geringe kwaliteiten aan voor een muzikaal-theatrale voorstelling met teksten van Wislawa Szymborska.

Twintig toegankelijke gedichten op een integere maar toch luchtige en licht humoristische wijze gezegd en gespeeld. Alleen al met hun taalbeheersing en met hun perfecte gevoel voor ritme maken Marlies Heuer en Ria Eimers dat tot een waar feest. Daarmee doen ze al meer dan volledig recht aan de teksten van de Poolse dichteres. Maar ze doen meer dan dat, ze geven er met hun bewegingen en met hun dictie extra muzikaliteit aan.

De op cello en piano live uitgevoerde, speciaal op die gedichten gecomponeerde, muziek van Jan Kuijken voegt daar nog eens een opzwepende en stuwende kracht aan toe waardoor het geheel een soort theatraal concert wordt om je vingers bij af te likken.

Ja, dit is een voorstelling waar ik heel blij van word.

Nostalgie, zo kun je best het gevoel omschrijven dat ik had bij het zien van deze bewerking van het stuk van Sam Shepard. Ik zag het voor het eerst door het Zwevegems Teater en was meteen verkocht. Ik vond het toen al een schitterend stuk. We speelden het ook zelf met Klakkeboem en ik ben heel trots op die productie, mede door de toch wel lovende reacties achteraf. En nu hadden we het geluk om klasbakken Van den Begin en Crets aan het werk te zien als Lee en Austin. En ook nu weer was ik meteen verkocht.

De toon zat goed van bij het begin. Van den Begin was in mijn ogen perfect gecast als de duivelse Lee en ook Crets zette meteen de juiste toon met zijn interpretatie van de iets minder opvallende Austin (althans in het begin van het stuk). Het blijft een boeiende karakterstudie van twee tegenpolen van broers. De ene, Austin, is een scenarioschrijver, die op het huis van zijn moeder past en hoopt van daar zijn grote doorbraak in Hollywood te versieren. De andere, Lee, is een kleine crimineel die in de woestijn woont en nu zijn moeder opzoekt, maar in de plaats daarvan zijn broer terugvindt. Het hele stuk door voel je de spanning tussen de twee broers en dat bereikt een hoogtepunt als Lee producer Saul kan overtuigen om zijn verhaal te verfilmen en niet dat van zijn broer Austin. Dit leidt tot komische, maar ook spannende confrontaties tussen de twee broers. En op het einde weet je zelfs niet wie van de twee het uiteindelijk haalt.

Een echt acteursstuk met een leuk verhaal, fantastisch gebracht door de vier acteurs. Vooral Van den Begin en Crets vallen op, maar ook de moeder bracht haar rol voortreffelijk. Het stuk kent nogal wat valkuilen, zeker omdat beide broers ladderzat zijn naar het einde van het stuk toe. En in scène 8 had ik het gevoel dat het nu genoeg was geweest. Ook het einde kon sterker. Beide broers komen tegenover elkaar te staan en we weten niet wat die confrontatie zal brengen. Het licht bleef echter aan en beide acteurs verdwenen van scène. Dit kon sterker naar mijn bescheiden mening. Maar voor de rest niets dan lof voor deze interpretatie van één van mijn lievelingsstukken aller tijden.

Twee hanige types en één zeer willige vrouw plus nog wat wulpse assistentes.

Met wat goede wil is daar waarschijnlijk ook nog wel lering en vermaak uit te peuren. Maar mij is gisterenavond in de Rode Zaal van de Brakke Grond dat niet gelukt.

Misschien omdat half acht als begin een tikkie vroeg voor echte passie is. En wellicht dat die plechtig gezegde quasi geile verzen een te koude douche zijn. Mogelijk ook is een spelletje met wat afgezaagde stereotypische beelden die mannen over vrouwen en v.v. geacht werden te hebben, ook een beetje achterhaald.

Enfin, dit wordt zeker niet mijn voorstelling van het jaar.

Een geweitje voor de vertolker van de hoofdrol, maar voor het overige niets dan tomaten. Ik heb op zich niets tegen een transpositie naar onze tijd, maar als dat gelijk staat aan afvlakking, hoeft het echt niet. Van de talloze sociale nuances waarop Ibsen zijn drama bouwt, bleef hier nagenoeg niets over, evenmin als van de complexe maatschappelijke verhoudingen die hij zo meesterlijk schetst. Wat overblijft is een heel vervelend doorslagje van hoe onze tijd eruit ziet, inclusief nietszeggende kostuums en emotie die meteen hysterie wordt. Is het publiek echt niet meer in staat om via het Noorwegen van de jaren 1880 te gaan reflecteren op de eigen tijd ? Moet alles werkelijk in het keurslijf van de codes van onze tijd ? Dat lijkt mij een onderschatting van de intelligentie van het publiek en van de dramatische kracht van Ibsen.