Het begon niet slecht, in een veelbelovend toneelbeeld, zonder veel spektakel, een beetje in de stijl van Brook. Tot ongeveer de helft was het onderhoudend, daarna gewoonweg vervelend: Mendes weet duidelijk geen raad met dit stuk, de lange voorbereidingen ten spijt. De Amerikaanse acteurs waren beter dan de Engelse, die met hun Shakespeare zo vaak in vlotte leegte vervallen, alsof het genoeg was de verzen van de bard zo vloeiend mogelijk te zeggen om het stuk betekenis te geven. Prospero deed om onbegrijpelijke redenen niet eens de inspanning om verstaanbaar te spreken: een stem zonder steun of kracht - of spaarde hij zich voor de As You Like It van enkele uren later ? En het einde was wel bijzonder melig.

En toch geven de Nederlanders een staande ovatie. Heeft zoiets nog betekenis als het haast elke keer gebeurt ?