Hulde aan de knappe bewerking van het boek en hulde aan Kees Hulst en Ariane Schluter die moeiteloos van de ene naar de andere emotie schakelen en het publiek 2 uur kunnen boeien. Eerlijk gezegd heb ik meer genoten van de voorstelling dan van het boek.

Een avond zoals je van Jeroen van Merwijk mag verwachten. Spits gestoei met de taal en aangenaam licht cynisme.

Dit keer trouwens met extra ingredienten. Er is video bijvoorbeeld en er zijn wat minder liedjes dan gewoonlijk.

Bovendien levert Jeroen van Merwijk een overtuigende demonstratie van multitasking. Puliekelijk schept de kunstenaar J.v.M. een grafisch meesterwerk, terwijl de cabaretier J.v.M. gelijktijdig zijn intelligente teksten aan het publiek ter beschikking stelt.

De voorstelling is trouwens ook persoonlijker dan de vorige tien; de overleden en aanbeden vader Harry speelt nadrukkelijk en ontroerend mee.

Korto: eigenzinnig, mooi en de moeite waard.

Iedereen is altijd mar enthousiast over Mighty Society. En dat begrijp ik ook wel, de Vroedt snijdt thema’s aan waar onze maatschappij mee te maken heeft. Maar in dit stuk gebeurd er te weinig. Er zitten mooie momenten in maar echt spannend wordt het niet en je krijgt geen medelijden met de acteurs en hun problemen. Goed idee, maar de uitwerking had spannender gekund.

Wow. Wát een tekst. Wat een geweldig drieluik van Annelies Verbeke.

En wow, wat een aankleding. Een prachtplek (locatie Werktheater) uitziend op de stad, goed gebruik video en keiharde muziek ( misschien ietsiepietsie te keihard).

Vooral wow vanwege het spetterend spel. Eerst een overrompelende Gaby van Wine Dierickx. Ze schrijft, zegt, prachtige sprankelende fictieve brieven. Zij en muzikant Jens Bouttery produceren een ongeevenaard duet.

Zij bereikt journalist Robert misschien niet. Maar ik ben intussen verliefd op haar.

Dan een gevecht om het behoud van een modern huwelijk. Een ogenschijnlijk bitchy maar kwetsbare Europarlementariër Rebecca- die het vlees snijdt op zondag- en het object van Gaby’s passie, journalist-huisman Robert. Walter Bart en Maartje leveren een schrijnend, ontroerend en volstrekt overtuigend gevecht.

En tenslotte een prachtige, tedere dialoog tussen Rebecca en een machinist. Dat eindigt met een (video) beeld van een moment van geluk.

Alles komt langs. Geluk, zo leerde ik van machinist Matijs Jansen kun je zoeken op de top, maar je kunt het leven ook aanvaarden als een kuil waar je zo nu en dan over de rand mag kijken..

Wat mij betreft de beste voorstelling die ik dit seizoem zag.

PS: Laten we die Denen goed in de gaten houden.

MOOF pakt goed uit

Als je op de tribune gaat zitten, zit je al meteen in de sfeer. Het enthousiasme spat eraf. MOOF gaat over een koning en een koningin, die samen een kindje krijgen, Moof. Maar de koning moet niets hebben van het kindje, en het groeit op bij een andere familie. Op en dag, als hij al ouder is, gaat Moof naar het Orakel en krijgt daar een hele erge voorspelling. Die mag natuurlijk niet gaan uitkomen, maar of dat ook gebeurt…? Je kunt het allemaal zien in MOOF, een spectaculair stuk voor jongeren. Moeilijke dingen worden op een grappige manier duidelijk gemaakt zodat het goed te volgen is. Ik vond het daardoor, en door de grappige acteurs en het mooie decor, een heel leuk stuk. Nu jullie nog!

Iris de Boer, 3Havo, Marne College Bolsward

Dat Provily dit geweldig stuk poezie oppakt wekt hoge verwachtingen. De uitmuntende cast die hij erbij heeft gekozen legt die lat zelfs zelfs nog iets hoger.

Of het eindproduct 100% geslaagd is moet ieder maar voor zichzelf beoordelen. Maar het is zeker een poging waard. Van der Heijden en van Eyle spelen sterk. Van Rompaey en Golofastova raken je daar, waar het pijn doet, als lidtekens die weer opengekrapt worden.

Uiteindelijk vraag ik me wel af waar Provily met Aars! naartoe wil. Maar misschien ligt dat wel aan mezelf.

Deze voorstelling viel me toch wel wat tegen. Leuk gezelschap, leuke spelers, leuk onderwerp - maar toch niet geworden wat het had kunnen zijn. Het gaat om de geschiedenis van drie Nederlandse meisjes die in het fascistisch Italië van de jaren dertig een fantastische carriere opbouwen als zangtrio - maar die als aan het licht komt dat ze een Joodse achtergrond hebben direct van het toneel moeten verdwijnen. Een verhaal met zowel glamour als drama - maar het komt er niet uit. Dramaturgisch is het een hopeloos geval geworden, zonder echte spelscènes, zonder werkelijke dramatiek, en zelfs anekdotisch niet helder en brokkelig. Een onduidelijk verteld verhaal zonder hoogte- en dieptepunten. Nee, dat is niks. Muzikaal is het gelukkig wèl heel interessant. Fantastische muziek, goed uigevoerd, zowel door Bodil de la Parra, Eva Van der Gucht en Elise Schaap als de drie zangeressen, als door de vier musici, waaronder Beppe Costa er ook als zanger uitspringt. Van het muzikale aspect heb ik genoten! - Had het daarbij gehouden; als muzikale show had het veel spetterender kunnen zijn, de volle concentratie op de muziek, desnoods met een goede verteller ernaast die het verhaal doet, of een reeks filmbeelden die de geschiedenis van de meisjes vertellen, zoiets. En dan met beter licht, betere choreografie en vooral ook betere (en wisselende) kleding dan de vreselijke nare soepjurken waar we nu de hele avond naar moesten kijken. Nee, leuke en goed uigevoerde muziek, maar als toneelstuk eigenlijk non-existent.

Een schaar als kraaiende haan. Iets dat leek op de scharnieren van een deur op een ijzeren tafeltje gelast als een soort van zwerfhonden. Een knijper, een paar hamers en een kruik als bezoekers. Een stoffen hond en een slagtand als hoofdpersoon. Dat waren de acteurs in het stuk Survival van het TamTam Objektentheater. Objecttheater zoals ik het wel kon verwachten, maar dat ik er totaal niks mee zou hebben was verrassend.

Misschien vind ik het te kinderachtig of ben ik mijn kinderlijke fantasie toch echt kwijt geraakt. Het werd allemaal prachtig goed uitgevoerd. Goed licht, passende muziek en het huisje was meer dan fantastisch gemaakt. Maar ik zie de mensen, de poppenspelers, dus wil ik dat de pop het ook ziet. Het gevoel van een omgekeerde vierde wand. Niet de mensen op het podium moeten doen alsof ik er niet ben, maar ik moet doen alsof zij er niet zijn. Daar had ik grote moeite mee.

Gelukkig werd één keer wel de speler bedankt door de slagtand met ogen. De ogen zijn voor mij belangrijk, dan herken ik iets, dan kan ik het levenloze ding leven geven in mijn fantasie. Als er geen ogen op zitten blijven het slechts voorwerpen in handen van volwassen mensen.

Wat we lezen is dat de choreograaf zich heeft laten inspireren door drie goden uit de Noorse mythologie.

Wat we zien is een danser die goed kan grommen en grauwen en wiens hoofd regelmatig gedurende langere tijd achterover hangt. Omdat daarbij zijn mond wijd opengespert is kunnen we zijn keelgat uitputtend bestuderen. Dan is er een danseres die ook een aardig potje meegromt en nog een danseres die voornamelijk mooi loopt te zijn en die door de beide anderen aan het eind van de voorstelling met stokken over de vloer wordt gemanipuleerd.

Maar hoe zit dat nu toch met die Noorse goden? We hebben er kennelijk weer geen snars van begrepen.

Het, voor mij nog steeds nieuwe, NNT laat eindelijk weer eens zien wat ze waard zijn. Met Elf minuten brengen ze een indrukwekkende, indringende voorstelling over Maria uit het boek van Paulo Coelho die hoopt haar droom te verwezelijken, maar terecht komt in de prostitutie. Het is geen statische voorstelling te noemen met een eenduidig narratief. Maria’s ‘avontuur’ wordt afgewisseld met vertellingen van andere prostituees, (klaag)liederen en een relativerende comedian die door de onverschilligheid in zijn teksten juist benadrukt hoe ernstig de zaak is. Een prachtig lichtdecor is ontworpen door Andre Joosten, dat ook nog eens een hele duidelijk symbolische functie vervult. Spijtig vind ik het feit dat Malou Gorter me niet volledig weet te raken in het stuk, met uitzondering van de laatste elf minuten wanneer ze samen met Peter Vandemeulebroecke op een vertederende manier letterlijk een fragment uit het boek voordraagt. Haar manier van stemgebruik stoort me enigzins doordat het klinkt alsof ze continue geagiteerd is, iets wat me ook al opviel bij Medea en dus erg persoonlijk is. Duidelijk herkenbaar zijn de vervreemdende gimmicks die het NNT zo vaak, zo veel gebruikt, zodat de toeschouwer regelmatig weer uit het leven van Maria gehaald wordt en weer gewoon in de rode schouwburg stoel zit. Toch weten ze verschillende emoties op te roepen en ervaar ik een gevoel van rechtvaardigheid wanneer de heren in de voorstelling zich ontkleden en net zo kwetsbaar op het toneel staan als de vrouwen. Knap hoe ze ons als toeschouwers weg laten gaan met een ongemakkelijk gevoel, passend bij het thema van de voorstelling. Gedurende de voorstelling vragen velen zich af of Maritska misschien echt een aan coke verslaafde prostituee is en wanneer ze na het applaus als enige achterblijft ‘on stage’ klinkt er opnieuw een voorzichtig applaus en durft eigenlijk niemand de zaal te verlaten. Ola Mafaalani bewijst dit keer dat het combineren van een bestaande tekst met de actuele realiteit niet gekunsteld hoeft te zijn en brengt een verrassende, goede voorstelling ten tonele!