Gemengde gevoelens over deze voorstelling. “172 suggesties” werd gemaakt naar aanleiding van een ziekteproces waar choreografe Andrea Leine doorheen moest en waarbij ze tijdelijk de macht over haar lichaam verloor. Aan de ene kant is het een feest om de dansers van LeineRoebana (Heather Ware! Heather Ware!) aan het werk te zien.

En natuurlijk past het allemaal in het verhaal maar aan de andere kant mis ik schoonheid. Die is er soms wel maar veel vaker niet. Zo’n toneelbeeld van buizen en kabels boven je hoofd en zelfs brokstukken op de vloer. De nu en dan heel verkrampte bewegingen. De werkelijk pijnlijk lelijke kleding. Het hoeft niet altijd Aziz te zijn, maar dit ondergoed met een pasvorm uit de vijftiger jaren ziet er niet uit.

Het is ook van alles heel veel. Ik verlang wel weer eens naar een lege vloer, licht, geluid, dansers. Meer niet.

Op hoop van troost bestaat uit een serie van zes korte voorstellingen, waarvan in de maand maart het eerste deel, onder de noemer ´geloof´, te zien is. De hele serie bevat een aantal onwaarschijnlijke ontmoetingen. Zo was ik getuige van een ontmoeting tussen God en Lucifer en vervolgens Freud en God. Hoewel geloof het centrale thema is binnen dit eerste deel is het zeer toegankelijk, ook voor de ongelovigen. Beide korte stukken stellen juist de discussie betreffende het geloof aan de kaak. Met een knipoog wordt er gereflecteerd op de functie van God in onze samenleving en de twijfel die er bij individuen bestaat wat betreft het al dan niet bestaan van deze ´onbekende´. Goed acteerwerk, mooi samenspel tussen de drie acteurs en totaal ongekunsteld door de simpliciteit van decor en kostuums. Knap hoe de hoogdravende teksten toch blijven boeien, hoewel dit ook te maken heeft met de relatief korte duur van de voorstelling. Goede marketingtruc om een korting te bieden wanneer men kaarten voor alle delen koopt, echter ben ik sowieso nieuwsgierig naar deel 2.

Hoofdpersoon van het boek is de Braziliaanse prostituee Maria. Die goed verdient en er op tijd mee stopt. En dan haar prins in de armen valt. De voorstelling biedt naast dat verhaal van Coelho een paar ongemakkelijke confrontaties. Onder meer met een Tsjechisch heroïnehoertje.

Malou Gorter komt op als de nog maagdelijke Maria. Met een paar muiltjes in haar hand. Even later verbeeldt Daniëlle van de Ven op een glazen levenspad alvast de innerlijke reis van de Braziliaanse op weg naar zelfverwerkelijking. Want Ola Mafaalani heeft Coelho’s bestseller gelezen als spiritueel sprookje. Daar zet ze dan, omdat het verhaal van Maria wel erg rooskleurig is, een ander veel groezeliger verhaal tegenover: de realiteit van de prostitutie in Groningen. De vervlechting van fictie en actualiteit is deze keer heel geslaagd.

Voor het probleem van de veelheid aan beschrijvingen en het nagenoeg ontbreken van dialogen heeft tekstbewerker Van den Bosch mooie oplossingen gevonden. Samen met de serene regie levert dat, vooral in de vrijscènes, ontroerend en indrukwekkend toneel op. Ook de beeldtaal van vormgever André Joosten is weer om je vingers bij af te likken. Met als hoogtepunt de op het vrouwelijk orgasme geïnspireerde golvende neonbuizen.

Een goede voorstelling dus. Gedoseerd en gevarieerd opgebouwd. Schitterend om te zien. Soms heel komisch (vooral dankzij een heel goede Joke Tjalsma), soms zo heftig of juist zo subtiel dat de zaal naar adem hapt.

Waarom dan in godsnaam die onderbrekingen door een stand-up comedien?

“Ik werd een beetje weeïg van dat boek van Coelho”, zegt Van den Bosch, “we vonden het ook teveel een vrouwenboek. En de mannen moeten toch ook mee naar de schouwburg.” (lacht)

Het begin is prachtig: op een witte vloer onder een oerwoud van microfoons komen zes dansers met vertraagde bewegingen op. Als het bandapplaus en -gejuich aanzwelt is het een boysband die het publiek groet en zichtbaar geniet van de uitzinnige toeschouwers. Stampend ritmische muziek begeleidt de steeds agressievere dans. Gebaren, bewegingen, die zich blijven herhalen, worden heftiger.

Als er dan een verstild deel komt is mijn belangstelling snel verdwenen. De onmogelijkheid tot communiceren… het zal wel. De heel vaak herhaalde gebarentaal…tja. Het geschreeuw in microfoons….ach. Knap gedaan allemaal, maar niet meer heel interessant.

Een prachtige speelvloer van lege wijnflessen. Daarop vijf deelnemers aan een extravagante, exhibitionistische en super snelle subcultuur.

Het contrast is de betrekkelijk statische introspectie en twijfel over zichzelf en de liefde die de boventoon voeren. Veel tekst in onaffe zinnen.

Een tikkie ‘moeilijk’ stuk. Nou houd ik wel van talig toneel. Bovendien zagen we knap toneelspel. Maar de persoonlijke dramaatjes grepen me toch niet bij de keel. Daarvoor zijn de karakters - tegelijk depressief en megalomaan, onzeker en exhibitionistisch, wanhopig en extravagant- te veel lid van een voorbije subcultuur en vermoedelijk toch niet interessant genoeg.

Een ontwricht gezin met twee kinderen die verantwoordelijkheid hebben voor een mesjoche moeder. Onderlinge relaties die totaal ontspoord zijn. Een ex/vader op afstand die wel geld maar geen notie heeft.

Er is in het hele land geen rails te vinden waarop die levens nog gezet kunnen worden.

Enfin, zo functioneel als het decor en toneelbeeld zijn, zo disfunctioneel is dit gezin.

Heftig stuk dus. Dramatisch. Wie weet zelfs authentiek. Maar dat kwam er in dit geval m.i. dan toch niet dan helemaal uit.

Kan aan mij liggen of misschien aan het bereik van acteurs/actrices.

Laat ik het er op houden dat ik mijn avond niet had.

In “Stand Up” zit een slimme, mooie, maatschappijkritische en spannende voorstelling verborgen, maar hij komt er niet altijd uit. Er wordt op een geraffineerde manier een spel van waarheden gespeeld met het publiek, wat soms spannend en soms verwarrend werkt. Met name de keuze om een groot deel van de voorstelling te laten bestaan uit bewust slechte cabaretacts - en het feit dat ze slecht zijn ook te benoemen - is een dwingende. De verwarring die ontstaat (als het grappig is: ‘mag ik hier om lachen?’ als het dat niet is: ‘waarom kijk ik hier naar?’) zorgt ervoor dat je als publiek veel moeite moet doen om niet af te haken. Toch krijgt de voorstelling op een paar momenten vleugels. Dat gebeurt vooral als we weer zitten te kijken naar dramatiek in plaats van imitatie en de acteurs dus de kans krijgen om echt te spelen en niet te stand-uppen. Buijsman is dan fenomenaal, Mark Kraan ontroerend. De regie zit vol met rake (en rakende) observeringen van ‘hoe het echt is’ en ‘hoe mensen echt doen’ en de vormgeving is prachtig en onbeschaamd theatraal. Meer van dat asjeblief, Matthijs, en minder van dat stand up-gedoe. Het blijft wel theater.

Is het een uitdaging? Een eer? Een traditie? Een wens?

Ik bedoel, je weet waar je aan gaat beginnen als je Gelukkige Dagen gaat spelen. Veel eigen interpretatie kan je er niet in kwijt, lichamelijk niet in ieder geval.

Je moet wel een ‘lekkere stem’ hebben, lijkt mijm tenminste. En dat heeft Leny. De tijd vloog terwijl je alleen maar kan kijken naar een vrouw in het zand. Misschien omdat er zo weinig kan bewegen, gingen mijn gedachtes alle kanten op. Naar diepere betekenissen?

Ik ben blij om te zien dat Beckett nog steeds werkt, ook in het tweede decennia van de 21e eeuw.

Een jongedame die geexploiteerd wordt door haar vader en het slachtoffer wordt van de begeerte van een rijke oude man.

Kan dat überhaupt een goeie voorstelling opleveren?

Simber vond in dit geval van niet. Die z.i. onzuivere tien minuten naakt deden het stuk de das om.

Riro veegt er hiernaast genuanceerd en beargumenteerd de vloer mee aan. Ook weer de naakte Katja Herbers als steen des aanstoots.

Het zij zo.

Wij zagen anderhalf uur Katja Herbers schitteren in een buitengewoon toegankelijk stuk. Een solovoorstelling waarin zij schijnbaar moeiteloos ook de dialogen deed. En vooral kristalhelder en natuurlijk de verwarring en emoties van de puber liet zien.

Klasse. Dat was niet mis.

Bovendien diende ons eventuele voyeurschap en medeplichtigheid als publiek, een heel goede zaak. Dunkt mij.

Briljante voorstelling, veel te terughoudend gerecenseerd in VK en NRC (lees Schaap bij de GPD en de Telegraaf voor jubelkritieken). Met dit veelkleurige, sterke stuk van Wajdi Mouawad en de cast laat Alize Zandwijk zien dat ze echt bij de top hoort qua regie. De voorstelling kent zijn rustmomenten en vreemde accenten, maar uiteindelijk werkt alles mee om je een uniek - mede door Griekse tragedies ingekleurd - beeld van de verwoesting die oorlog heet te geven. Fania Sorel is schitterend als meisje, jonge vrouw en oude vrouw. Maar ook Yayha Gaier, Bright Omansa Richards, Goele Derick, Nasrdin Dchar, ach eigenlijk iedereen is prachtig. Je blijft na afloop achter met een brok in je keel (ik tenminste) en het gevoel dat theater eindelijk weer ergens over gaat en ergens voor staat. Als het theaterfestival dit niet selecteert eet ik mijn grijze wollen muts op.