Een erg sterke voorstelling. Mooie tekst van Rob de Graaf en sterk gebracht door de spelers. Een mooi beeld van een gezin waar alle relaties overhoop liggen door het geld dat in het gezin aanwezig is, en waar de moeder, weduwe, nu een nieuw leven mee wil starten met haar nieuwe partner. Sympathie verschuift gedurende het stuk door de sterke dialogen. Het blijft overigens een bitter wereldbeeld dat Rob de Graaf er op na houdt.

Een fusie en misschien was het hierdoor wel een beetje een onduidelijk welke weg dit gezelschap wil gaan bewandelen.

Een groot decor dat goed de ruimte opvulde en verdeelde, maar nauwelijks een andere functie had. Een speelstijl die erg op het publiek gericht was, we werden zelfs vriendelijk gedag gezegd als men afliep, maar alleen dan bereikten de acteurs mij. Een opluchting was de aanloop tot de toespraak, waarin er opeens niet meer in standaard dialogen gesproken werd. De toespraak zelf kan gewoon niet van Ibsen zijn geweest, te actueel, maar hierdoor ging ik wel twijfelen wat eigenlijk wel nog de originele tekst van Ibsen was.

Er waren aantal mooie toneelbeelden, zoals de decorwissel waarbij de achterwand naar beneden kwam. Echter werd ik hier afgeleid door de muziek. Ook mooi was het donkere badhuis, dit werd gelukkig lang genoeg volgehouden om enigszins in de sfeer te komen. Wat voor mijn gevoel weer veel te lang volgehouden werd was de ruziescene tussen broer en zus Stokman, met de drentelende kinderen en redactieleden ertussendoor. Een hoog ‘ik zal je nu neerslaan’ gehalte, maar er gebeurt niks.

Na 5 minuten kwam de vrouw voor mij erachter dat er iets naar beneden viel, rechts op het podium. Ik zat er al 4 minuten gebiologeerd naar te kijken, denkend wat het kon zijn en waarom het daar viel, ik hou het maar op een geintje dat de regisseur speciaal voor mensen als ik erin heeft gedaan. De verwijzing naar de bekende hoes van Velvet Underground werd door mijn buurman snel gemaakt. Voegde de muziek iets toe? Niets meer dan een aardig deuntje, intermezzo en nog meer verwarring over waar dit gezelschap geen wil gaan.

Mwaa, wat valt er over deze voorstelling te zeggen. Had er heel veel van verwacht, La fura staat bekent om z’n extreme voorstellingen en hier houd ik wel van. Ik vond de eerste 10 minuten van de voorstelling het spannends. Er was een toneelstuk aan de gang, en je wist dat je ontvoerd ging worden, maar wanneer? Maar de ontvoering vond ik niet heel overtuigend gedaan. De spanning bleef niet zitten en zakte snel weg. Er zatten veel dialogen in, en normaal vind ik dat helemaal geen probleem, maar als ze spaans zijn, en de boventiteling onder de maat werkt, dan gaat dat ook heel snel vervelen. Er zaten wel mooie visuele effecten in, zoals het gebruik van camera’s in de zaal en in de foyer, maar als een voorstelling het daarvan moet hebben. Nee, La fura dels baus heeft me een beetje telerugesteld, Helaas, want het had zo mooi kunnen zijn

Goed gedaan! Ik ben nogal kritisch op dingen rond de Beatles, maar hier kon ik niet tegen op Kniesoren. Hele slimme voorstelling, met veel plezier voor popnerds, meezingers en muziekfreaks. Godzijdank was de band echt goed. Wat een leuke jongens allemaal, speciale aandacht voor Erik van der Horst, wat klopt omdat ik in een George-periode ben. Kippevel bij video publieksbeelden met Roosmarijn Luyten. En nu alsmaar heel veel zin in De Beatles en om in een bandje te zitten. Fuck de canon, dit is pas erfgoed doorgeven.

Volledig gewei voor het schitterend rood fluwelen voordoek met vol automatisch ratelend gordijnopeneners; very non silent drape-runners. Zelden Beckett zo recht voor zijn raap gehoord, weinig bedoeling, wat het ineens kraak helder maakt. Sinds Discordia’s about Beckett ben ik sowieso enorm bijgeschoold en zijn de oren goed gespoeld. Lekker begin van dit Beckett volle seizoen.

Ultimo is literair vormgegeven geschiedenis van ded 20ste eeuw aan de hand van het leven van een door auto’s en circuits gemoeide jongeman uit het begin van de vorige eeuw.

Her en der is nogal zuinigjes op deze voorstelling gereageerd. De uitstekende acteurs worden geprezen, maar de voorstelling wordt soms als een magere vertoning afgedaan.

Blijkbaar zie ik dingen die er niet zijn. Inderdaad zag ook ik de fascinerende vertellers (Ariane Schlüter en Porgy Franssen). Maar vooral ook een ouderwets degelijk, mooi, helder en goed gestructureerd verhaal. In het juiste rustige tempo en met de juiste middelen gepresenteerd bovendien.

Kortom, een pareltje aan de kroon van Orkater en het Nationale Toneel, wat mij betreft.

Weer een geweldige voorstelling van Mister van Hove. Ik weet niet hoe die het doet, maar als zijn voorstelling hebben zo’n magie, die ik niet kan beschrijven. Als is het met veel of geen decor, veel of weinig acteurs, komedie of tragedie, hij is geweldig! Net als deze voorstelling. La voix humaine. Het geweldige decor van Jan Versweyveld. het is net of je vanuit je eigenflat zo iemands anders stekkie binnen kijkt. En dan die Halina Reijn. Nog nooit heeft een actrice mij een hele voostelling een open mond gegeven. Wat een intentie, een inlevingsvermogen, ze laat je van binnen lachen en van buiten huilen. Ode aan deze topactrice en deze topvoorstelling!!!

Othello is een belangrijk man. Hij mag zijn ondergeschikten benoemen, zijn vrouw schaken en in een oud toneelstuk zomaar een liedje zingen. Met een vette knipoog van zijn schepper naar ons. Wat een goede, actuele en leuke vondsten zitten er in deze versie van het overbekende Zakdoekje leggen. Natuurlijk heeft Othello het in het stuk allemaal niet voor het zeggen, hij is de lijdende titelfiguur, zijn onderknuppel Jago maakt de dienst uit. Zij begint ermee ons (immers ook een stel losers, op onze vrije zaterdagavond op die theaterbankjes) daarbij te betrekken, wat me heel interessant lijkt maar wat minder goed volgehouden wordt. Ook verder heeft Jago niet alles onder controle, het toeval speelt in deze versie ook een rol. Het zal toch niet zijn omdat Jago vrouw is dat niet alles met voorbedachten rade in scene wordt gezet? Komisch is het ondertussen wel, dramatisch ook, gelukkig. Er valt veel te genieten en dat is maar goed ook.

Er is liefde in het spel, want Martha houdt van George. Van hoe weinig kanten ze misschien ook komt, die liefde, irrationeel wil ze nogal eens zijn. Voor buitenstaanders niet altijd even goed te volgen. Ze zullen het zelf best naar hun zin hebben, met elkaar, met hun eigen gedachten, vondsten en acts, en bepaalde patronen kan ik er ook best in zien, maar niet alles komt even logisch, geloofwaardig of nodig over. De voorfase voor dit huiselijk tafereel, het met drank en dans overgoten feest dat ik als Dans je de hele nacht met mij op Oerol zag, was wat dat betreft beter. Nu, en binnen in een theaterzaal, komt de vergelijking met het ‘echte’ stuk zich opdringen. Dat drama met zonder kind. Na een kostelijk openingskwartier blijven er veel vermakelijke stukjes komen, en zijn er ook wel goede aanzetten tot meer, maar echt van de grond komen de voetjes jammergenoeg niet. Tja, liefde.

Leuk om een stuk dat ook in de grote zaal past in de (volle) kleine zaal te spelen. Daardoor wel een goede vibe, vaker doen! (Die grote zaal in Rotterdam mag je van mij weggooien.)

De dramaturg vertelde dat de taal voor toen aan de grove kant was. Nu kom je niet meer weg met minder dan een paar honderd keer ‘fuck’ in een uur waarheidsgetrouw drama. De vertaling naar het Nederlands bevatte wat aparte keuzes maar werkte wel. ‘Leads’ zijn in het Nederlands geen ‘Contacten’ maar gewoon ‘Leads’.

Dit zijn redelijk normale mannen/verkopers die vast zitten in een systeem met een maat die ze niet kunnen halen. Als je mensen ergens op afmeet, dan zullen ze die benchmark proberen te halen ten koste van al het andere. Dat gaat op in de situatie in het stuk, maar in meer of mindere mate in elke verkooporganisatie. Je krijgt alleen wat vage hints over het systeemfalen waar de hele crisis door komt en waar GGR op het laagste niveau een weergave van is. Het zou interessant zijn om daar een goed stuk over te zien.

Afgaande op YouTube-clips van de film is deze GGR een stuk fysieker dan de filmversie. Dat is wel lekker, anders wordt het waarschijnlijk wel erg statisch. Het weergeven van wat er achter de schermen gebeurt had van mij niet per se gehoeven. Ik weet niet of de afleiding door de vissekom opweegt tegen wat je daar ziet gebeuren.

Leuk stuk en toegankelijk zonder simpel of plat te worden. Geweien voor Huêt en Levi en aanrader ook voor mensen die normaal niet naar theater gaan.