‘Ik zal na deze voorstelling nooit meer op een achteloze manier naar een zwerver kijken.’ ‘Ik begreep er niet veel van.’ ‘Ik ook niet, ik haakte echt af, zoveel tekst.’ ‘Wat een schitterend toneelbeeld!’ ‘Goede voorstelling!’ ‘Die tweede verhaallijn is nou niet echt verrassend.’ ‘Als je minder dan vijf geweien geeft, kijk ik je nooit meer aan!’ Zomaar wat reacties na afloop.

Zelf heb ik moeite met de tekst. Niet met de hoeveelheid. Ook niet met het het feit dat het (met het relaas van de vluchteling in Nederland) twee verhaallijnen zijn. Wel met de schooljongenstaal van bewerker Van den Bosch: ‘Ik ben Dante, en ik heb gescoord uit een onmogelijke positie’. En met de jolige woordspelingen van het niveau ‘Bierseeconferentie’ (opmaat voor een overduidelijk op de lach geschreven stukje moralistisch cabaret over hoe Nederland met vreemdelingen omgaat). Nee, niet mijn smaak.

Afgezien van de tekst vind ik het een goede voorstelling. Merijn de Jong, de enige echte acteur op het podium, houdt zich heel goed staande (ook in de lucht). De regie van Ola Mafaalani is strak en consequent. Heel erg fraai vind ik het toneelbeeld van André Joosten: prachtig om te zien, verdurend veranderd, steeds vol nieuwe betekenissen, een voorstelling op zich. Voor die vijf geweien van mij moeten Mafaalani en Joosten het misschien eens met een tekst proberen die niet door Ko van den Bosch is bewerkt.

Een NNT voorstelling met een overweldigend filosofische inhoud. Allereerst moet gezegd worden dat juist dit aspect van het (voor mij nog steeds duidelijk nieuwe) NNT, ook meteen een eerste valkuil blijkt te zijn. De hoogdravende teksten waarmee de voorstelling opent, maken het stuk niet heel toegankelijk; een wat minder ervaren kijker haakt al snel af. Maar goed we hebben dan ook te maken met niemand minder dan Dante Alighieri dus misschien is dit geheel volgens de verwachting! Een wat taai begin dus, maar wanneer de kijker zich eraan over durft te geven en accepteert dat hij/zij niet alles begrijpt kan het genieten beginnen… Drie hoeraatjes voor Merijn de Jong (Dante), die erg teleurstellend was in Medea vond ik. In La Divina Commedia draagt hij de gehele voorstelling en laat hij een haast psychotisch staaltje acteerwerk zien. Hij schakelt zonder moeite tussen vele verschillende emoties, zonder dat het overdreven is en brengt lappen tekst die hij heeft ingestudeerd alsof hij ze ter plekke verzint! Bravo… Treffende brug geslagen naar de actualiteit, als Dante in de huidige maatschappij in Nederland terecht komt waar politici en andere BN-ers voornamelijk bier drinken in een bar. Verder voegt trapezeartieste Dreya Weber in de rol van Beatrice, niet veel toe, maar zorgt haar act voor de esthetiek van het stuk; de mooie beelden. Zeker wanneer zij en Merijn samen in de doeken hangen heerst er spanning in de zaal (misschien vanwege gebrek aan zekeringen) en kijkt men met grote ogen naar de kunsten die zij vertonen! Leuk decor met verrassende elementen van André Joosten, de chaos die nodig is om de teksten van Dante te ondersteunen kan gecreerd worden. Groot minpunt vond ik het feit dat het ondersteunend personeel als een soort gadget op het toneel werd gebruikt, zonder dat het ook maar enige toevoeging deed aan het stuk. Dit zie ik vaker op toneel en meestal werkt het niet, ook bij La Divina Commedia zorgt het voor afleiding en dus ergernis! Ondanks dat.. een mooie regie van Ola Mafaalani, het is absoluut de moeite waard om het hoogdravende begin uit te zitten, want het echte hoogstandje begint ergens halverwege.

Comp. Marius speelt in Nederland en dat komt niet zo vaak voor, dus maar even erheen op het BIES! festival in Dordrecht (afgelegen maar knus!).

De proloog met de paardenkoers is een leuke inleiding voor de dubbelzinnige malligheid in de rest van het stuk. Leuke vondsten en truucs in de gang naar het station en het wachten op de trein en de koers. En zó fijn en lekker dik aangezet die Vlaamse taal en manieren.

Fijn locatietheater. Ik hoop dat ze snel weer terugkomen.

Wist niet wat te verwachten, maar ben toch maar in de richting van Katendrecht in Rotterdam vertrokken. Gelukkig maar! Vanaf het begin tot het einde was het een meeslepende belevenis. Omdat er zoveel is, wil je het als het afgelopen is gelijk nog een keer zien.

De locatie, die op zichzelf al boeiend is wordt uiteindelijk overdonderend in de voorstelling opgenomen. De muziek verteld het verhaal op zijn eigen niveau. Meeslepend, melancholiek maar toch swingend. Dat muziek zo leuk was in de fifties!

En het spel van vooral John Buijsman en Debbie Korper is lekker vet en daarom toch goed. Gefeliciteerd Don Duyns, Nataliya Golofastova en Raymund van Santen!

Had er van tevoren een beetje tegenop gezien. Houd niet van alles wat Johan Simons doet en dan nu voor veel geld op de eerste rij zitten bij een marathon. Is dat wel slim?

Ja, dat was erg slim. God, wat een prachtige voorstelling! Waarom? Al sla je me dood. De akteurs, de inhoud, de vormgeving, het ontroerende, het krankzinnige, de akteurs. Alles.

Iedereen was goed, al blijf ik een grote voorkeur hebben voor de Vlamingen. Heerlijk om weer zoveel van Els Dottermans te zien en Wine Dierickx is prachtig en ik ben verliefd op Oscar van Rompay en Frank Focketyn imponeert me met zijn concentratie.

Zeer mooie, indrukwekkende voorstelling.

Wat ik aan het doen ben? Behalve Maria Kraakman’s monoloog volgen? Nogal vaak zit ik tijdens de voorstelling vergelijkingen met het boek te maken. Eine Frau in Berlin las ik in één adem uit. Niet alleen omdat het onderwerp zo indringend is. Ook omdat de (anonieme) schrijfster in haar dagboek (april tot juni 1945) al meteen, als ze bij wijze van spreken nog staat te trillen en te kokhalzen, zonder moreel oordeel over zichzelf en over haar verkrachters (Russische bevrijders van Berlijn), en in een heel modern overkomende stijl, schrijft over wat ze meemaakt. Niemand kan overigens aan me zien dat ik voortdurend vergelijk. Toch denk ik dat het daardoor komt dat ik vanavond niet echt ben geraakt.

Wat Maria Kraakman aan het doen is? Haar monoloog is vooral door de intieme details heel precair. Maar de zaal is erg klein. Te klein. Publiek en actrice zitten noodgedwongen haast bovenop elkaar. En hoe paradoxaal het ook klinkt, omdat ze onvoldoende afstand kan nemen, kan ze de voorstelling niet de intimiteit geven die nodig is. Het is ook warm in de zaal. Te warm. Wie verkouden is, kucht dus. Niemand kan overigens aan haar zien dat ze problemen heeft met de zaal en met dat voortdurende gekuch. Toch denkt ze dat het daardoor komt dat ze me vanavond niet echt heeft geraakt.

Over de redenen hebben we zo onze eigen ideeën, maar in onze conclusies trekken we één lijn: we zijn niet tevreden. Toch is dit een goede voorstelling, denk ik. Als de omstandigheden beter zijn. Met een uitstekende actrice, weet ik. Als ze in een betere zaal staat. Goed voor de Gouden Kniertje, de nachtprijs voor de beste acteerprestatie in de kleine zaal? Zou zomaar kunnen.

Ik had ‘s middags snel het stuk gelezen en was verkocht. Wat een mooi stuk! Wat een mooi, bijzonder stuk over de liefde. Maar het stuk zien had niet dezelfde impact op me, als het lezen had gehad. Waarom niet? Misschien omdat ik niet zo houd van Ria Eimers? Misschien omdat er te veel gelachen werd door het publiek, niet alleen in het begin, maar ook later toen, wat er gebeurde, mij ontzettend raakte, dit pleidooi voor de liefde en tegen het moralisme. En eigenlijk ook een beetje vanwege Bert Luppes? hoe geweldig ik hem ook vind. Hij was briljant bij tijden, vooral die scene met zijn zoon aan het eind vond ik geweldig, maar ik vond hem ook zoekend, zeker in het begin. Ik hoorde later dat het stuk voor de eerste keer in een lijsttheater werd gespeeld, misschien had dat er iets mee te maken? Maar mijn bezwaren zijn eigenlijk van geen belang. Het is een schitterend stuk en ik ben blij dat het in Nederland wordt gespeeld en dat het werd uitgekozen voor het Theaterfestival.

De laatste dagen der mensheid is een onmogelijke tekst met 220 scenes en 500 personages, dat alles in 770 pagina’s! Het stuk zou 10 avonden in beslag nemen om het voledig te spelen. Toch doet het barre land het in krap 3 uur. De voorstelling is snel, en orm tekstueel en niet makkelijk. Jemoet als publiek keihard werken om het spervuur aan woorden bij te houden. Maar, oh wat is het een heerlijke voorstelling! absoluute must voor iedereen die zich intelectueel noemt!

Hoeveel mededogen verdient een theatermaker? Als je 1. de openingsvoorstelling van TF bent en dus speelt voor een (halflege) incrowdzaal. 2. snipverkouden en hees bent. 3. de avond aan het begin ruw verstoord wordt door een bange en verwarde man die met je in gesprek wil. Dit alles overkwam Damiaan de Schrijver afgelopen donderdag. Hij sloeg zich dapper door de avond heen maar tot een meeslepende voorstelling kwam het niet. Af en toe viel een glimp op te vangen van de geniale acteur die hij is. Maar het ging zo moeizaam… Ik denk dat niemand het hem kwalijk had genomen als hij er halverwege het bijltje bij neer had gegooid.

De twee acteurs van het Australische Ranters Theatre beginnen met zwijgen, met een met trage bewegingen geacteerde stilte. Dan begint de eerste te praten, weer stilte, de ander gaat praten. In een decor van een opblaasbadje en witte lakens. Pas tien minuten voor het einde wordt met een terloopse opmerking de link gelegd met de inspiratiebron voor dat beeld: westerse toeristen die lagen te zonnebaden in de ravage van de tsunamie in Thailand.

In het lome tempo dat past bij zon en strand, vertellen de mannen elkaar over iets wat ze ooit hebben meegemaakt, niet omdat het belangrijk is maar omdat ze er op dat moment aan denken, of over iets waarvan ze dromen, zonder echt met elkaar in gesprek te komen, zonder het hier en nu erin te betrekken. Beiden volgen alleen hun eigen gedachten, gaan niet in op wat er door de ander is gezegd, ze doen ook nauwelijks pogingen het contact persoonlijker te maken. Af en toe doorbreken de twee met een a capella gezongen baroklied dat ritmische patroon van associatief vertellen en zwijgen.

Aan het eind weten we evenveel over de twee en over hun relatie als aan het begin: niets. Toch vind ik het boeiend, van begin tot eind. Door de ongelooflijk sterke tekst, de twee uitstekende acteurs, en vooral door het perfecte ritme.