De Amerikaanse acteur Zachery Oberzan laat met een collage van filmfragmenten uit vier verschillende bronnen zien wat hij en zijn broer Gator voor elkaar voelen. Met videobeelden uit 1989 waarin te zien is hoe ze in de huiskamer filmscènes naspelen (vooral vechtscènes van Jean-Claude Van Damme en zijn filmbroer in Kickboxer). Met recent geacteerde scènes uit het turbulente leven van Gator in de twintig jaar tussen toen en nu. Met fragmenten uit de eerder dit jaar door de twee broers Oberzan identiek nagemaakte nieuwe versie van de homemovie van twintig jaar geleden. En met originele footage uit (onder andere) Kickboxer.

Alle fragmenten, ook de nagespeelde, zijn gewelddadig (want ze komen uit gewelddadige films), maar ze zijn vooral vertederend. Want de openhartigheid over het verleden van drugs en criminaliteit van broer Gator, en de manier waarop de twee broers na twintig jaar weer dichter bij elkaar komen door het opnieuw spelen van scènes uit de favoriete films uit hun tienerjaren, geven alles een ontroerende ondertoon. En daarmee wordt het een vertederende en warme voorstelling.

Iets te lange, maar boeiende en amusante, architectonische en stedenbouwkundige ontdekkingstocht. Met acteurs van het Berlijnse theatergezelschap Urban Lies als bijzonder erudiete reisleiders tijdens een vervreemdende busrit. Waarbij er weliswaar stevige discrepanties bestaan tussen wat de reisleider vertelt en wat ik uit het raam van de bus zie. Maar waarbij ik toch heel wat kennis opdoe over enerzijds de stad als illusie en anderzijds de gebouwde omgeving van een specifieke stad, in dit geval Groningen.

Met als vermakelijk hoogtepunt een driedubbele achtervolging als de reisleider achter een uit de bus ontsnapte mummie aan gaat, tientallen buurtkinderen (die dat tijdens een repetitie spontaan deden en toen zijn gevraagd mee te doen) achter de reisleider aan rennen, en de buschauffeur slalommend door de wijk de voorstelling achtervolgt. Waardoor ondertussen natuurlijk ook de wijkplanologie zich voor mijn door de busruit speurende ogen ontvouwt.

Een volkse en een middleclass vrouw achter de tafel. Twee werelden die verbale kortsluitingen garanderen. Dat dan nog aangejaagd door een zich bizar gedragende stemmer die zich als hardnekkig troubadour ontpopt.

Aardige, leuke, teksten. Maar vooral meesterlijk gebruikt door Jacqueline Blom and Raymonde de Kuyper.

Tragikomisch van het soort waarnaar je zoekt op de Parade.

Don Juan versus Giselle: een absolute aanrader. Mooi verzorgd decor, mooie klassieke muziek afgewisseld met gitaar muziek en meer hedendaagse tonen. Ik ben een leek qua dans, maar dit zat goed in elkaar. Veel humor, mooie timing en het publiek zit continue met een glimlach op het gezicht. Halverwege gaat het echt helemaal los. Wat een expressieve spanjaard!! Een voorstelling voor jong en oud Hulde!!

‘t Is een klucht. Gesitueerd in een Durchganslager. Gespeeld door de gevangenen. Dat is zo’n beetje het idee.

Een, eh, gewaagd idee. Had iets kunnen worden. Werd het niet. Niet goed of fout, eerder beroerd. Heel beroerd. Geen pest aan eigenlijk.

Kan de besten gebeuren. En zeker de goeden, zoals.. Nou ja, zie bovengenoemde namen.

Uiteindelijk lukt het. René van ‘t Hof bemachtigt het krukje.

Maar voor die tijd stuntelt en slingert hij, virtuoos als altijd, zich, met veel behulp van zijn muzikale vrienden -waarvan Eddie zich zelfs door zijn gebroken sleutelbeen niet laat remmen- van en op een mini-balkon, in en uit de garage en door een riool. Ze zijn gedrieën drie kwartier briljant in de weer met iets wat misschien een ode aan de vriendschap is.

Niks aan de hand theater op niveau.

Heb me echt kostelijk vermaakt, de hele voorstelling. Nu moet ik zeggen dat ik niet zo’n hele grote Shakespeare fan ben, maar was wel benieuwd naar wat ze hier van gemaakt hebben. En dat vond ik eigenlijk erg goed werken! De verandering om sommigen van de samenzweerder in plaats van twee mannen een man en een vrouw te laten zijn, werkte erg goed, en voegde wat mij betreft veel toe. Maar was vooral onder de indruk van de Ariel en Caliban. Erg sterk, en waren ook erg mooie scenes! Voor de rest is de hele setting, met picknicken vooraf, en een flesje wijn tijdens de voorstelling ook gewoon een hele fijne manier om naar het theater te gaan.

Vele artiesten zouden toch graag een plek bemachtigen op de Parade. Je zou daarom denken dat het niveau daardoor vanzelf stijgt. Niets is minder waar. 6,50 betaal je dan maar weer voor een werkelijk infantiel liefdesverhaaltje dat iemand in de lunchpauze eens in elkaar heeft geflanst. Met obligate danspasjes en slecht uitgevoerde quasi Spaanse flamenco muziek wordt het broodmagere ideetje wat opgeleukt. Hoe komt zo’n voorstelling hier toch?

In een kleine, benauwde huiskamer dansen en springen vijf heren (en dames) met hoed achteloos over, door en op elkaar alsof het hun dagelijks werk betreft. Prachtig vervreemdend acrobatisch ballet. Het tempo ligt hoog, daardoor verveelt de kijker zich geen moment. Alle bewegingen blijven echter zorgvuldig uitgevoerd. Humorvol, artistiek en technisch hoogstaand theater. Werkelijk een pareltje binnen het verder wisselvallige Parade-aanbod.

Hofintriges opgediend als een gesampled sprookje. Misschien zelfs wel als een musical: de majesteit als niet meer de populairste-in-het-land, de prins en de ambitieuze schoondochter, maar ook de wolf en de zeven dwergen, allemaal barsten ze regelmatig met volle ovegave in gezang uit.

Lichtvoetige, maar heel professionele voorswtelling. Hoogtepunt van een avondje Parade.