Neem als uitgangspunt de clichés van een Nederlands ( verjaardags-) feestje. Rek die op tot een voorstelling van drie kwartier en je krijgt “Los”.

Leuk, als het thema, de clichés en de aanpak niet zo versleten waren.

Kortom, volgens mij niet het beste wat er momenteel langs de boorden van de Amstel te zien is.

Drie zuipende jongemannen in een ( studentenhuis (?). Lekkere oorverdovende muziek en, soms letterlijk oogverblindende energie van de drie acteurs. Er wordt gebeukt op een boksbal, gekotst in een teiltje, gemorst met water tot op de eerste rij en, vooral, aanstekelijk geacteerd.

Een echte prima Paradevoorstelling.

Een echt hele mooie, leuke dansvoorstelling! Als publiek zie je slechts de helft van de voorstelling:in het midden van het podium staat een schot. Aan de andere kant zit de andere helft van het publiek, die dus de andere kant meemaken. Er wordt erg goed gebruik gemaakt van het schot:er vliegen kledingstukken over, en af en toe klimt er iemand over heen. Erg leuk, en maakt ook erg nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant gebeurd, dus een reden om nog een keer te gaan kijken. Gekoppeld aan hele sterke dansers en een mooie/leuke choreografie maakt dit het echt de moeite waard.

Een voorstelling die haast cabaret was, maar dan met een paar hele mooie theatrale beelden erin. Bijvoorbeeld het moment dat er een zelfmoordpoging ondernomen wordt door het drinken van 6 liter chocomelk is echt prachtig en komt heel goed over. Het tempo ligt hoog en hoewel het wel een beetje onsamenhangend is, werkt de rode draad goed genoeg om het geheel aan elkaar te verbinden. Een aanrader!

Een erg geslaagde voorstelling (hoewel optreden misschien een beter woord is) en past erg goed op de parade. Ter plekke worden geluidsfragmenten opgenomen en die gebruikt om nummers mee te maken. Met behulp van drie projecties zijn er bij sommige nummers vier Spinvissen op het podium die ieder een ander instrument bespelen. Een beetje surreal, maar wel een goed effect, en mede daardoor een goede voorstelling.

Nou zal ik niet zo gauw een voorstelling gaan zien die iets met circus te maken heeft, maar bij deze produktie van Circuswerkplaats Boost was de regie in handen van Jakop Ahlbom. Een gelukkige combinatie. Een dik half uur lang krijg je een stroom van verrassende beelden en hilarische vondsten te zien. Mensen vliegen door de lucht, objecten gaan een eigen leven leiden, varkens kijken je aan met een blik van “is er iets?”. Timing, snelheid, alles klopt. Ook nog te zien op de Parade in Amsterdam. Aanrader!

Een lichtvoetige Shakespeare in een vrolijke, zo nu en dan spetterende, voorstelling. De Ariel van Bart Rijnink staat daarvoor symbool: de luchtgeest die als een wervelvind over het toneel danst en en passant de anachronistische moonwalk ten beste geeft.

Frances Sanders en de haren leggen eer in met deze jubileumvoorstelling.

Een eerbetoon aan weggegooide spulletjes en de geschiedenis die ze met zich meedragen. In de mega loods van kringloopwinkel De Lokatie in Adam Noord beslissen drie uiteenlopende types welk schemerlampje, vest of knuffelbeer een tweede kans krijgt. Ik vond het ontroerend (maar kan zelf dan ook niets weggooien…). Trouwens, mocht je juist een enorme weggooier zijn, kom je denk ik ook aan je trekken.

Onmiddellijk na afloop zeiden we tegen elkaar: “Niet slecht, maar zeker niet goed”.

De verwachtingen aan het begin van de avond waren anders. Het weer was prachtig, de lokatie ongewoon en namen als Johan Simons, Els Dottermans en Wim Obrouck leken borg te staan voor topkwaliteit.

Maar 2,5 uur Kasimir en Karoline bleek toch een hele zit. Zo halverwege sloeg de bwondering voor het geren en geklim van de spelers om in lichte verveling. En de vraag kwam geleidelijk onweerstaanbaar op of de teksten nu echt doelbewust onder het volume van de muziek werden bedolven.

Tenslotte kon zelfs het happy end dat in de laatste vijf minuten van deze treurige geschiedenis uit de lucht kwam vallen, het gevoel van lichte teleurstelling niet wegnemen.

Tot halverwege denk ik nog ‘wat een evenwichtig gecomponeerde voorstelling met goed getimede stiltes,ook binnen de dialogen, en wat een perfecte balans tussen tekst en muziek’. Maar wat in eerste instantie de kracht lijkt, roept op den duur ergernis op. Naarmate de voorstelling vordert, betrap ik me steeds vaker op gedachten als ‘dat is nu wel duidelijk’ en ‘wat is dit traag zeg’.

Ik heb overigens een uitstekende Els Dottermans als Karoline gezien. Ook van Oscar Van Rompay als coupeur Schürzinger heb ik genoten. En ik heb natuurlijk veel medelijden gehad met Louis van Beek, die in bizarre uitmonsteringen een groot deel van de ‘abnormaliteiten’ voor zijn rekening neemt.

Ze is terug! Ze speelt het vriendinnetje van de kleine crimineel Merkl Franz (Kristof Van Boven). Haar eerste tekst is meteen ook de eerste lach op de tribune. Want nadat Van Boven opmerkt dat hij haar nek zal breken als ze het in haar hoofd haalt met een ander aan te pappen, knalt ze haar eerste woorden er werkelijk uit: ‘Dóe toch níet zo ónrechtváárdig!’ Ze laat zich duidelijk zien. En horen! Goed nieuws voor mij als voorzitter van de Yonina Spijker fanclub.