Mijn eerste keer bij Laura van Dolron - ik kwam er zeer geïrriteerd uit, maar kan nu, een dag later, wel zien hoe knap het is wat ze doet. Een stel acteurs die niet mogen spelen van haar, maar alleen ‘zijn’, alleen lijken te improviseren, maar later blijkt dat toch niet zo te zijn. Soms was ik verschrikkelijk geraakt door wat er gebeurde, met name bij Iwan Walhain, heel vaak werd ik gek van het Woody Ällen-achtige neurotische geneuzel - ik zat hevig te verlangen naar mooie acteursprestaties, precies datgene waar de spelers en Van Dolron zelf het over hadden en toen mochten ze eindelijk spelen en toen verlangde ik terug naar het moeilijke gedoe op de stoelen. Ik ben er dus enigszins verward over, vind het ook erg cerebraal allemaal, maar wel fascinerend. En die scene met die dame uit het publiek die zich uit zou moeten kleden,dat zou echt theatergeschiedenis zijn, maar ja, dat kan toch niet, laat mij, Joris Smit, dat maar doen, per slot van rekening heb ik daarvoor gestudeerd - dat was wel erg erg geestig. Dus ik vond het wel mooi, maar heb daar tegelijkertijd een beetje de pest over in. Vandaar de tomaat.

Gister weer heerlijk in mijn hoofd laten fucken door Laura van Dolron, elke keer toch weer verrassend. Eerbetoon aan acteren, aan theatermaken, aan echtheid en oprechtheid. En ook nog met een boodschap. Heerlijk. Veel dank.

De dramaturgie van NT Gent en Johan Simons hebben de spijker erg misgeslagen. Een film noir bewerken tot een misdaadkomedie. Dat gaat dus niet werken, en dat doet het ook niet. Van de 3 uur heeft het me een klein kwartiertje kunnen boeien en alleen Katja Herbers speelde redelijk. Bokma speelde vlak en Elsie de Brauw was erg vervelend met die zogenaamd opwindende stem van haar. Ook de zang sloeg nergens op en het einde was voor mij onduidelijk. Echt een grote teleurstelling voor mij na bewerkingen van Kreten en Gefluister en Tien Geboden die wel prachtig waren, ik had er zoveel meer van verwacht.

Dit vond ik nu echt een fantastische voorstelling! In de krant (NRC) stond dat iedereen Granida de laatste paar eeuwen een “saai en taai” stuk heeft gevonden. Nou, ik in elk geval niet; ik heb het altijd een heel leuk stuk gevonden, dat ik graag nog eens met mijn leerlingen zou hebben opgevoerd. Maar de melodieën bij de vele liedjes die erin zitten waren allang verloren gegaan. Een slimmerik heeft ze nu met behulp van de computer teruggevonden, en kijk eens: Granida blijkt geen toneelstuk met een paar liedjes erin te zijn, maar compleet zangspel, bijna echt een opera, en dan een hele vroege. Wat een geweldig initiatief om die “opera” nu ook uit te voeren. En dan met echt goede zangers, echt goede musici en echt goede acteurs. Die er ook allemaal nog zo’n zichtbaar plezier in hebben. Geweldig! Zoveel mensen die hier ook van blijken te houden! De “oude muziek” wordt enthousiast en opwindend uitgevoerd, het hele stuk heeft trouwens een enorme vaart, de zangers acteren als de beste en Hooft blijkt een heerlijk lichtvoetig scenario te hebben geschreven. Complimenten voor de reconstructie, voor de sprankelende muziek en voor de voortreffelijke regie. Ik heb van het begin tot het einde genoten.

‘Slachting’ is hier niet onverdeeld gunstig ontvangen. En inderdaad er valt wel wat op af te dingen. Bijvoorbeeld de voorspelbaarheid of de afwezigheid van peilloze diepten.

Maar er staat wel veel tegenover: goeie observaties van het gedrag van OSM, zo nu en dan scherpe teksten met geestige oneliners, het genot van het weerzien van Roos Ouwehand op toneel en de meesterlijke “Alain” die door Marcel Hensema wordt neergezet.

Zo leuk als mijn linkerbuurvrouw - die permanent in een deuk lag - was het wat mij betreft niet. Maar wel hadden we een van de plezieriger avonden van dit seizoen.

Gister demonen gezien. Verschrikkelijk cool stuk. Doordrenkt van de ironie en cynisme. Soms iets te lang en te nadrukkelijk uitgespeeld. hier en daar qua speelstijl niet helemaal coherend, maar toch erg knap gedaan. Een dikke twee uur boeien in een miezerig en knus theatertje, da´s niet niks. Tip voor de hoofdrolspeler Frank, speel niet teveel de slechterik en minder getormenteert, we weten dat het slecht gaat met het personage.

Met “Durf jij” is Ellen ten Damme op de Nederlandse toer gegaan. Een beetje bezadigder ook, vind ik.

Vroegere optredens waren wel eens spettender. Maar haar muzikale- en show talent stond jongstleden donderdag nog steeds borg voor voldoende entertainment.

Vier actrices zijn wisselend overtuigend qua Zeeuws accent, maar de mentaliteit hebben ze helemaal down. Levensverhalen van de 20e eeuw, verhalend geacteerd, met eenvoudige middelen verbeeld, met af en toe een mooi meerstemmig a capella gezongen liedje. Het is allemaal erg op de herkenning gespeeld, bewust laagdrempelig toneel, maar zo toegeweid en vol overtuiging gedaan dat ik het bijzonder naar m’n zin had. Het duurt met twee uur alleen veel te lang, de liedjes lijken tamelijk willekeurig geselecteerd, maar verder zie ik geen enkel bezwaar tegen een sequel over de Watersnoodramp, of een grote zaal-reprise (Toneelpublieksprijs wellicht?). Overigens is M-lab een heel aardig theater, en vol ook. Ik schat dat dezelfde voorstelling in Frascati maar de helft van het publiek had getrokken…

Strakke, vlekkeloos uitgevoerde voorstelling geeft prikkelend inkijkje in het Lynchiaanse multiversum van Jakop Ahlbom. Hart uitsnijden is beste scène van het seizoen tot nu toe, Marijke Schermer schreeft een gesstige, maar ook scherpe tekst (hier lukt het wel), en Aat Ceelen en Leny Breederveld blijken naast hun Carver-repertoire over onvermoede diepte te beschikken. Toch, het beklijft minder goed dan Vielfalt, dat zinsbegoochelender was.

Mooie voorstelling met goed spel van alle 6 de acteurs, maar vooral Chris Nietveld en Reneé Fokker spelen geweldig. Ontroerend was de slotmonoloog van Chris Nietveld en ook haar sterfscène is indrukwekkend. Sommige scènes zijn erg beklemmend en benauwend en had ik het gevoel dat het allemaal te veel werd en wilde ik weglopen. En niet te vergeten de prachtige muziek die de emoties extra kracht gaven. Wel heb ik vraagtekens bij de videobeelden die niet altijd nodig zijn en snap ik niet alle symboliek die er in het stuk voorbij kwamen. Ook tijdsvolgorde was ik soms kwijt en ik voelde irritatie opkomen bij de scène na de sterfscène waar men op hun dooie gemakje even de boel ging omzetten. Dat duurde veel te lang en was daardoor saai. Maar toch een prachtig stuk wat je soms echt bij de strot grijpt en je meezuigt in de ellende van de 3 zusters.